Carta imaginada, de José Miguel Junco

CARTA IMAGINADA DE NAZIM HIKMET, EL TURCO, A MIGUEL HERNÁNDEZ, EL ESPAÑOL

Camarada Miguel: ¿Qué bálsamo desprenden los álamos de España?

¿Cuál es la dimensión de sus raíces?, ¿Te deja sin resuello su fragancia?

¿Cómo es la historia en las calles de España? ¿Se presume, Miguel?

¿Puede uno comprenderla cuando pasea al mediodía?

Y los niños, Miguel, ¿sonríen acaso? ¿Dan un beso a sus padres

antes de anochecer y luego se divierten en sus sueños?

¿Cómo lloran las esposas de los combatientes en tu tierra?

¿Lloran con esperanza, les nace un arco iris detrás de la tristeza?

¿Se escabullen del tedio y del horror y vuelan lejos

como las mariposas de alas verdes que imaginan el aire?

¿Qué gemidos exhala la tierra humedecida de tu patria?

¿Lo recuerdas Miguel, te asomas más allá de los barrotes?

¿Cómo cantan los pájaros de España? ¿esperan a posarse,

o simplemente en vuelo ejercitan las cuerdas para luego?

Si tu hijo y el mío se encuentran una tarde aquí en Turquía

o allí, en tu hermosa patria, ¿sabrán por qué no viven ya sus padres?

¿Se abrazarán, Miguel, sin conocerse, porque tira la sangre de poeta?

Buena suerte Miguel, mi hermano en la desdicha y en los sueños.

No olvides referirme la textura que tienen las hojas de los álamos,

los sueños de los niños españoles, las alas verdes de las mariposas,

el canto de los pájaros, y cómo va la historia por la calle.

Cuídate de esa tos que yo me cubro de noche el corazón.

TÜRK NAZIM HİKMET’TEN, İSPANYOL MİGUEL HERNÁNDEZ’E HAYALİ MEKTUP

Yoldaş Miguel: Hangi kokuyu yayarlar İspanya’nın kavakları?

Ne kadar derindedir onların kökleri? Seni soluksuz bırakıyor mu onların hoş kokusu?

Tarihi nasıldır İspanya caddelerinin? Övünüyor musun, Miguel?

Biri onu kavrayabilir mi öğle vakti dolaştığında?

Ya çocuklar, Miguel, yoksa gülümsüyorlar mı? Bir buse veriyorlar mı ebeveynlerine?

Güneş batarken ve sonra eğleniyorlar mı rüyalarında?

Nasıl ağlıyorlar savaşçıların eşleri senin yurdunda?

Umutla mı ağlıyorlar, bir gökkuşağı doğuyor mu hüzünlerinin arkasından?

Korku ve bezginlikle kaçışıyorlar mı yoksa uzaklara mı uçuyorlar

Gökyüzünü süsleyen kelebekler gibi?

Hangi çığlıkları atıyor yurdunun nemli toprağı?

Hatırlıyor musun Miguel, demir çubuklara dayandığını?

Nasıl ötüyorlar İspanya’nın kuşları? konmayı mı bekliyorlar

yoksa sadece iplerle uçuş talimi mi yapıyorlar sonrası için?

Eğer senin oğlun ve benim ki karşılaşırlarsa bir akşamüstü burada Türkiye’de

ya da senin güzel yurdunda, bilecekler mi artık niçin yaşamadıklarını babalarının?

Kucaklaşacaklar mı, Miguel, şairin kanının niçin döküldüğünü bilmeden?

İyi şanslar Miguel? Talihsizlikteki ve hayallerdeki kardeşim.

Benden söz etmeyi unutma kavak yapraklarına,

İspanyol çocuklarının hayallerine, kelebeklerin yeşil kanatlarına,

Kuşların ötmesine sahip dokularda ve nasıl ilerliyor tarih caddede,

Dikkat et geceleri beni tutan şu öksürüğe yoldaş.

(Un compañero turco, Tashin Ay, que ejerce de maestro en su país, ha tenido la amabilidad de enviarme este poema que escribí hace ya un tiempo traducido a su idioma. De este modo, el círculo queda cerrado. Como se sabe, la poesía no tiene fronteras. Mi agradecimiento a Tashin.)